Επιτέλους επέστρεψαν! Μετά από γελοίες καθυστερήσεις και το πέρα δώθε του John Bush και Joey Belladonna το album βγήκε στις 13.09.2011. Με τον John Bush να φεύγει από την μπάντα οι Anthrax αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο άλμπουμ με την μη δοκιμασμένη φωνή του Dan Nelson με σκοπό να δουν πως τα κομμάτια θα ακουγόντουσαν ούτως ώστε να ξαναηχογραφηθούν με την φωνή του Bush και μετά ο Joey Belladonna θα τελείωνε το άλμπουμ. Χάσατε την μπάλα? Και εγώ… Μετά λοιπόν από οκτώ χρόνια αναμονή, αξίζει το Worship Music? Η μπάντα ισχυρίζεται ότι είναι το καλύτερο υλικό που έχουν ποτέ παρουσιάσει στην δημοσιότητα. Κάποια πρώιμα reviews εμφανίστηκαν να επιβεβαιώσουν αυτό που η μπάντα ισχυριζόταν. Και ειδικά το παρομοίαζαν με τα κλασσικά “Heaven and Hell” και “Stargazer”. Λοιπόν επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με όλους αυτούς τους ισχυρισμούς σχετικά με αυτόν το δίσκο. Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα κλασικά άλμπουμ της μπάντας, αλλά από την άλλη είναι ένας δίσκος ο οποίος ακούγεται ευχάριστα και τους βρίσκει να προσπαθούν να φέρουν καινούρια στοιχεία χωρίς να αλλοιώνουν τον κλασικό Anthrax ήχο τους. Με εξαίρεση μερικά πραγματικά έξοχα κομμάτια, το Worship Music δεν είναι η κυκλοφορία που όλοι ελπίζαμε ότι θα ήταν.
Μετά από ένα κατατοπιστικό intro τα παιδιά από το Μπρούκλυν (αχ Νέα Υόρκη) μπαίνουν δυνατά στο παιχνίδι με μανία αλλά και πάθος παίζοντας το “Earth on Hell” λέγοντας μας ότι επέστρεψαν είναι εδώ με άγριες διαθέσεις. Καθοδηγούμενοι από άγρια, πιεστικά riffs οι Anthrax φαίνονται ακόμα πιο ακραίοι. Και επιτέλους έχουμε την δυνατότητα να ακούσουμε την 2011 έκδοση της φωνής του Joey Belladonna. Εγώ προσωπικά σοκαρίστηκα με το πόσο διαφορετικά ακούγεται η φωνή του θυμίζοντας την φωνή του… John Bush. Όσο παράξενο και αν ακούγεται ο Joey Belladonna προσπαθεί να οδηγήσει την φωνή του στα μονοπάτια που χάραξε ο John Bush στην προγενέστερη ηχογράφηση του ίδιου δίσκου. Χαμός! Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το πράγμα δούλεψε αρκετά καλά. Τα πράγματα κυλούσαν ομάλα όσον αφορά την ακρόαση μέχρι που φτάσαμε στο τρίτο κομμάτι του δίσκου το “The Devil You Know”. Κλασικό Anthrax κομμάτι με πολύ ωραία riffs, και πολύ ωραία χορωδιακά σημεία. Πολύ ωραίο κομμάτι. Συνεχίζονταε με το “Fight Em Til’ You Can’t” νομίζεις ότι το κομμάτι γράφτηκε την δεκαετία του 80 το έκλεισες σε ένα χρονοντούλαπο και το έβγαλες έξω για να το παρουσιάσεις τώρα. Και πάλι τα χορωδιακά σημεία είναι μεγάλα και σούπερ μελωδικά σε σημείο που να νομίζεις ότι είναι απόκοσμα και ειδικά για ένα τραγούδι που μιλάει για ζόμπι. Το “I ‘m alive” εμφανίζει έναν πιο έντονο ρυθμό με τεράστια χορωδιακά κομμάτια, αν και κάπου εδώ ξεφεύγουν λίγο χάνοντας το Anthrax Style τους. Το “In the End θυμίζει λίγο Exodus νέας σχολής με παθιασμένα φωνητικά και δραματική ατμόσφαιρα.
Κάπου όμως εδώ αρχίζει να ψιλοχαλάει το πράγμα. Από δω και πέρα φαίνεται μια προσπάθεια του στυλ άντε να βάλουμε και κάποια κομμάτια για να συμπληρώνουμε το cd. Ενώ τα κομμάτια όπως το “The Giant” και “Judas Priest” είναι αρκετά συμπαγή το “Craw” είναι κάπως παρόλο που ο Joey Belladonna μιμείται τέλεια την φωνή του Bush και το “Revolution Screams” είναι κάπως βαρετό. Παρομοίως το “The Constant” δεν φτάνει τα επίπεδα των πρώτων κομματιών αν και υπάρχουν καλές στιγμές μες στο κομμάτι. Γενικά το άλμπουμ θυμίζει περισσότερο Bush εποχές στην ιστορία των Anthrax.
H δουλειά στις κιθάρες από τους Scott Ian και Rob Caggiano είναι πολύ συμπαγής με δυνατά riffs. Υπάρχουν αρκετά και μεγάλα κιθαριστικά solos σε πολλά κομμάτια (3:35 λεπτά στο “Fight Em” φερ’ ειπ’ είν). Τα φωνητικά είναι πολύ καλά αλλά αφού οι Anthrax θέλαν ένα Bush άμπουμ γιατί δεν κρατούσαν τον Bush? H παραγωγή είναι κορυφαία και δυνατή και συνάμα αποφεύγει να είναι στείρα και κενή.
Τελειώνοντας η 2011 εκδοχή των Anthrax είναι πολύ καλή και ευτυχώς δεν τα σκά…σαν όπως πολλοί περίμεναν. Σίγουρα δεν είναι οι κλασικοί Anthrax που όλοι μεγαλώσαμε αλλά ακούγονται γηραιότεροι (με την καλή έννοια) σοφότεροι και πιο ώριμοι. Το πρώτο μέρος είναι σαφώς καλύτερο από το δεύτερο. Εγώ προσωπικά το χαρακτηρίζω σαν την Νέα Anthrax εποχή. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι…